42. A coś niebieskiego?

Mówi się, że piorun nigdy nie uderza w to samo miejsce. Ale to mit. Nie zdarza się to zbyt często. Piorun zazwyczaj trafia za pierwszym razem. Kiedy zostajesz trafiony 30 tysiącami amperów prądu, czujesz to. Może sprawić, że zapomnisz, kim jesteś. Może cię poparzyć, oślepić, zatrzymać serce... Powoduje rozległe urazy wewnętrzne. Ale jak na coś, co trwa tylko milisekundę... Może zmienić twe życie na zawsze.

- Jesteś pewna, że dobrze robię? Rodzice w życiu nie zgodziliby się na ślub cywilny, tylko kościelny miał dla nich znaczenie…

Od godziny siedziały w pokoju Julii i rozmawiały, przy okazji przygotowując się do uroczystości. Hania co chwila zerkała na brzuch siostry, który nie zmienił się od dwóch tygodni, jednak młodsza wpatrywała się w niego tak intensywnie, jakby zaraz miał urosnąć do niebotycznych rozmiarów. Mimo to, takie spoglądanie sprawiało, że uśmiech sam wpełzał na jej twarz i nic nie mogła na to poradzić.

- To, że oni brali ślub kościelny, nie oznacza jeszcze, że by cię za cywilny przeklęli. Przecież zawsze możecie wziąć ślub kościelny, ale nieco później, bo trochę z tym roboty i w dwa tygodnie bym tego nie ogarnęła.

- Wiesz dobrze, o czym marzy każda dziewczynka: biała suknia, długi welon, kościół, milion gości… - Julia usiadła na stołku przed lustrem a na jej twarzy pojawił się wyraz ni to smutku, ni to ironii. Wzruszyła ramionami i dodała: - A ja będę miała zieloną sukienkę i za dwie godziny jakiś urzędas zwiąże mnie, w imieniu prawa stanu Nowy Jork, z Jeremy’m, który będzie miał na sobie zwykły garnitur. A na przyjęciu będzie zaledwie trzydziestu gości. Ale czego nie robi się dla dziecka?

- Wiesz dobrze, że to nie tylko dla dziecka, ono tylko pomogło wam się wreszcie zdecydować. – Hania zabrała się za fryzurę siostry. – Co ci mam zrobić na tej głowie? Masz tyle włosów, że nie wiem od czego zacząć.

- Zrób mi dobieranego. Brakuje mi mamy. I taty. Ale teraz to właśnie mama powinna mnie przygotowywać i dawać dobre rady. Karcić za picie jednej kawy na tydzień, pomagać przy sukience… Zostałyśmy same.

- Wcale nie same – młodsza pokręciła głową, czesząc włosy Julii. – Wtedy miałyśmy tylko ich a teraz? Sama zobacz. Mamy przyjaciół, na których możemy liczyć o każdej porze dnia i nocy, którzy po prostu są z nami. Ale – zaczęła grzebać w kieszeni spodni – wiedziałam, że będzie ci brakować rodziców, więc zabrałam z Polski to – wyciągnęła w stronę siostry małe pudełeczku, które Julia otworzyła, a na jej dłoń wypadł medalion z niewielkim zamkiem.

- Medalion od babci?

- Otwórz go.

Julia uchyliła wieczko i zaniemówiła, widząc w środku zdjęcia rodziców.

- Przecież on należy do ciebie.

- Wiem, ja ci go tylko pożyczam, tak na czas nieokreślony. Dzięki temu masz już coś pożyczonego. Pożyczysz mi go, kiedy ja będę wychodzić za mąż, za jakieś sto lat.

- Ale tych zdjęć tu nie było.

- Włożyłam je wczoraj, byłam u fotografa. No, nieważne. Przy okazji załatwiłam punkt drugi listy przesądów ślubnych, bo ten medalion babcia dostała od swojej mamy, więc jest też stary.

- A coś niebieskiego? I nowego?

- Na to też mam rozwiązanie – rzuciła Hania, wybiegając z pokoju, by po chwili wrócić z podłużnym czarnym pudełkiem. – To od Adama. Pomyślał, że ja mogę o tym zapomnieć i zapytał tylko, jaki kolor ma być.

- Podwiązka? – zapytała starsza, wyjmując drobną, błękitną koronkę z pudełka.

- Miałam ci jeszcze przekazać, że dla niego to żaden problem, bo gej w sklepie z damską bielizną, czuje się, jak ryba w wodzie.

            - Boże, on jest naprawdę niesamowity. Nagle zyskałyśmy brata – Julia wyraźnie się rozluźniła, wybuchając głośnym śmiechem.

- A ty się dziwiłaś, dlaczego tak go lubię.

- Dobrze, że ich wszystkich zaprosiłam, przynajmniej będzie wesoło – otarła łzy i usiadła wyprostowana przed lustrem. – A może zapleć mi koronę?

- Jak chcesz, dziś spełnię twoje życzenia bez szemrania.

- Na to właśnie liczyłam – Julia spojrzała w lustrzane odbicie siostry z cwanym uśmiechem. – Ktoś mnie musi umalować.

- Dana będzie tu za  - Hania zerknęła na zegarek – już niecałą godzinę i cię umaluje.

- Pomyślałaś o wszystkim, jak widzę.

- Muszę myśleć za siebie, ciebie i twoje szalejące od ponad dwóch miesięcy hormony.

- Daj spokój, nie jest przecież tak źle.

- Serio? A kto zamiast kluczy, włożył do marynarki Jeremy’ego otwieracz do konserw?

- To było jednorazowe.

- Otwieracz tak – zaśmiała się Hania, w dalszym ciągu pochłonięta fryzurą siostry. – Ale resztę takich jednorazowych incydentów będę wypominać ci do końca życia.

Julia uniosła brwi i odpowiedziała:

- Zobaczymy, co ty będziesz wyprawiać w ciąży. Ciekawa jestem, gdzie Tom będzie szukać swoich rzeczy.

^^^^^^^^

- No, panowie, to nasze pierwsze wyjście do ludzi, od podpisania nowej umowy. Jak się z tym czujecie?

Kiedy już wszyscy przestali żartować z garnituru i krawatu Toma, Gustav podjął temat, o którym każdy z nich myślał, jednak nie miał odwagi go zacząć.

- W końcu musiało do tego dojść! – Bill krzyknął ze swojego pokoju, w którym siedział od dobrej godziny i nic nie wskazywało na to, żeby kiedyś z niego wyszedł. – Publiczne wyjście i to z dziewczynami… Jesteśmy w końcu dorośli, więc niech piszą!

- Ale to nie Dana będzie porównywana ze wszystkimi lafiryndami, z którymi byłeś widziany! – krzyknął Tom w głąb mieszkania, po czym z posępną miną próbował lekko poluzować krawat, jednak nie wyglądało to dobrze, więc wrócił do poprzedniego stanu.

Doskonale wiedział, co się stanie, kiedy ktoś zrobi im zdjęcie. Lawina ruszy i nikt nie będzie pamiętał, kim tak naprawdę jest Hanna. Przypomną sobie o jej osiągnięciach w tańcu dopiero, kiedy zabraknie tematów na pierwsze strony. Jost obiecał zrobić wszystko, żeby wyciszyć ewentualne ploty, ale nawet on nie był na tyle zdolny, żeby zgasić wszystkie "ciekawostki" i uchronić dziewczynę przed całym tym bagnem.

Wszyscy martwili się głównie o rudą z jednego, bardzo prostego względu: ani Georg ani Bill nie prowadzili tak bujnego życia erotycznego, jak Tom. Żaden z nich nie był święty, ale ani Dana, ani Leah nie będą porównywane z dziewczynami znikającymi w pokojach hotelowych Toma.

- Przestań z góry zakładać, że będzie źle! – Bill znowu wrzeszczał ze swojego pokoju. – Hanna doskonale wie, w co się wpakowała, i naprawdę się dziwię, że jeszcze od ciebie nie uciekła.

- Jest z tobą, wiedząc z iloma spałeś wcześniej – tym razem na twarzy Gustava nie było widać grama ironii. – Kocha cię i nie odejdzie, nieważne co ci idioci napiszą. Nie zapominaj o tym, bo jeśli jakimś cudem cię zostawi, wina nie będzie leżała po stronie brukowców.

Tom nic nie powiedział, trawiąc słowa perkusisty.

- On ma rację – Georg popatrzył na gitarzystę. – Mogłeś mieć każdą, a jednak uganiałeś się za jedyną dziewczyną, która nie zwracała na ciebie uwagi, wręcz odrzucała. W końcu się przed tobą otworzyła i nawet zgodziła się zostać twoją żoną, co uważam za totalne zaćmienie umysłu – zaśmiał się krótko, ale wrócił do poważnego tonu: - I na twoim miejscu nie obawiałbym się, że Hanna źle zniesie nalot paparazzi – poprawił marynarkę i spojrzał w lustrzane odbicie Toma. – Rok temu straciła rodziców i nic nie może się z tym równać. Ona już była w piekle, Tom, nic jej już nie zabije.

- Myślałem, że… - zaczął zaskoczony Tom, ale Georg mu przerwał.

- Że żaden z nas o tym nie wie? Trudno nie zauważyć, że mówi o rodzicach w czasie przeszłym. Poza tym, która matka zignorowałaby takie wydarzenie, jak ślub córki?

- Chłopaki – Gustav stanął przy drzwiach i spojrzał uważnie na przyjaciół. – Zbieramy się? Za niecałą godzinę ślub. Licząc korki, mamy szansę się nie spóźnić, jeśli wyjedziemy za maksymalnie dziesięć minut. – Klasnął w dłonie i dodał: - Skoro wszystko jest jasne, czy możemy już iść? Kevin czeka na dole.

- Przepraszam! – Georg krzyknął w głąb mieszkania, żeby wywołać Billa. – Czy nasza diva jest już gotowa?

- Jestem! – najpierw usłyszeli głos, później kroki, a na końcu stanął przed nimi Bill. – Idziemy?

- Gdzie twój makijaż? – zapytał zaskoczony Georg. – I dlaczego się nie ogoliłeś?

- Dana mnie prosiła, żebym pominął kilka elementów. A co? Źle wyglądam?

- Wreszcie wyglądasz prawie, jak mój bliźniak. – Tom klepnął brata w ramię, kręcąc z niedowierzaniem głową. Dana miała naprawdę zbawienny wpływ na Billa. – Mógłbyś coś jeszcze zrobić z włosami. Ale nieważne, jedziemy już.

Wyszli całą czwórką, śmiejąc z żartu, który rzucił jeden z nich, w kierunku Billa. W końcu, po tylu problemach znowu byli tym samym, starym zespołem.

^^^^^^^^

Po „ceremonii ślubnej”, która, zważywszy na przygotowania, odbyła się szybko, wszyscy goście przejechali do Casa Fox, tak jak zaplanował to Adam. Tam na młodą parę czekała kolejna niespodzianka – Lambert zaprosił znajomego DJ-a, który miał umilać gościom czas, przygrywając do tańca.

Kiedy już wszyscy złożyli Julii i Jeremy’emu życzenia, zasiedli do stołów. Najbliższa rodzina Jeremy’ego: rodzice i dwóch braci: młodszy Josh i starszy Steven wraz z żoną Milą oraz dziadkowie usiedli naprzeciwko, żeby, jak to powiedziała babcia „mieć oko na wszystkich”. Poza nimi byli oczywiście znajomi z pracy, Adam Lambert i cały zespół Tokio Hotel z Leą i Daną. Hania siedziała razem z Tomem obok siostry, która, już rozluźniona, śmiała się z żartów rodziny męża i opowiadała, jak bardzo się stresowała tym dniem, bo przecież wszystko było przygotowywane na ostatnią chwilę.

W końcu wszyscy się najedli a DJ zaprosił młodą parę na parkiet, żeby odtańczyli pierwszy taniec jako Pan i Pani Allen. Z głośników popłynęła spokojna piosenka, śpiewana przez Faith Hill , a Julia i Jeremy tańczyli powoli, od czasu do czasu szepcząc coś sobie do ucha.

- Tyle nerwów, za jedno przyjęcie ślubne… - Adam usiadł na miejscu Julii, ze śmiechem kręcąc głową. – Ale musicie przyznać, że warto organizować wesela.

- Może powinieneś rzucić muzykę i zając się tym na stałe, co? – Tom stuknął swoim kieliszkiem o jego i rozsiadł się wygodnie na krześle.

- Może, na starość... Wasze przyjęcie też mogę zorganizować.

- Nam się nigdzie nie spieszy! – zawołali jednocześnie, po czym wybuchnęli głośnym śmiechem. Tak często zdarzało im się zmówić, mimo to cały czas ich to bawiło.

- Mimo to, dajcie znać. Jestem w końcu ojcem chrzestnym waszego związku, powinienem też zostać ojcem chrzestnym waszych dzieci, tak dla porządku.

- Poczekaj – Hania klepnęła go w ramię ze śmiechem. – najpierw niech Julia szczęśliwie urodzi, później niech się dzieje, co chce. Chodźcie potańczyć, skończyli już smęcić.

- Smęcić? – Adam spojrzał na nią dziwnie. – To bardzo ładna piosenka, a „Pearl Harbor”, to bardzo wzruszający film. Płaczę na nim za każdym razem, a oglądałem go tysiące razy.

- Za dużo tam dziwnych zbiegów okoliczności. Najpierw dziewczyna jest z jednym, potem myśli, że tamten zginął i od razu puszcza się z drugim, później okazuje się, że tamten jednak żyje, a później drugi ginie już naprawdę. Ale wcześniej dziewczyna zachodzi z nim w ciążę i ten co pierwotnie miał zginąć na początku wychowuje jego dziecko. A daj spokój z taką pokręconą historią – Machnęła ręką. – Jakoś mnie to nie przekonuje.

- To jaką piosenkę ty byś preferowała na pierwszy taniec? – zapytał Tom, wyraźnie zaciekawiony?

- A ty?

- Mnie przychodzi do głowy tylko „Thank you for loving me” Bon Jovi. Idealna na pierwszy taniec.

- Też ją lubię, w sumie nawet pasuje.

- Muszę to zapamiętać – wtrącił Adam po czym ominął ich zgrabnie, żeby podejść do jednej z babć Jeremy’ego, wdowy o imieniu Melody i zaprosić ją do tańca.

Tom poprowadził Hannę na parkiet i zgrabnie obrócił ją w piruecie, żeby po chwili przyciągnąć mocno do siebie.

- Myślę, że i tak pierwszy do ślubu pójdzie Bill – Hania szepnęła chłopakowi na ucho. – Sam na nich popatrz, Bill i Dana są dla siebie stworzeni.

Tom spojrzał uważnie na brata, który trzymał w objęciach Danę, która delikatnie gładziła go dłonią po karku, z zamkniętymi oczami.

- W takim razie mam już piosenkę na ich pierwszy taniec – odpowiedział. A kiedy dziewczyna spojrzała na niego pytająco, zapytał: - Pamiętasz film „Prosto w serce” i tą piosenkę z końca?

- „Way back into love”? Dlaczego akurat ta?

- Bill ją uwielbia. Kiedyś stwierdził, że jej prostota i oczywistość przekazu aż biją po oczach.

- Coś w tym jest. A Dana lubi tą ze „Shrek’a”. zadręczała nas nią między zajęciami.

- A ty jaką zadręczasz ludzi?

- Zostanę w klimacie Bon Jovi – wzruszyła ramionami – bo bardzo lubię „Always”.

- Kiedyś ją śpiewałem – zaśmiał się.

- Kiedy?

- W czasie karaoke, na jednej z imprez zamkniętych po koncercie.

- Proszę, powiedz mi, że ktoś to nagrał – zrobiła błagalną minę.

- Pewnie tak, ale dostał zakaz publikacji. Nikt nie może wiedzieć, że Tom Kaulitz robi coś więcej, niż chórki.

- Widzę, że oboje mamy ten sam wstydliwy sekret – uśmiechnęła się do niego. – Zauważyłeś, że bardzo dużo rozmawiamy? Może chociaż przez chwilę potańczymy w ciszy?

- Bardzo proszę, ale tematów mamy na całe życie – Tom uśmiechnął się ciepło i pocałował ją delikatnie w czoło, nic już więcej nie mówiąc.

Georg i Leah obserwowali całe towarzystwo z innego końca parkietu.

- To kogo obstawiasz następnego do ołtarza? – zapytała Leah, a Georg przyjrzał się uważnie bliźniakom.

- Tom się oświadczył, ale to mnie nie zmyli. Pierwszy pod pantofel kobiety trafi Bill.

- Dlaczego akurat Bill?

- Zawsze miał romantyczne ciągoty, a Tom dopiero się z tym oswaja. Chociaż… – zastanowił się przez chwilę z tajemniczym uśmiechem. – Może to nie oni pierwsi wezmą ślub?

- A kto?

- Może my? Powiedz mi, ile lat się znamy i od ilu kochamy? Mógłbym się z tobą ożenić nawet zaraz.

- Nie – Leah pokręciła głową, patrząc na niego poważnie. – Najpierw musisz paść na kolana przed moim ojcem, przekupić go kilkoma wielbłądami i dopiero, po namyślę, zgodzę się zostać twoją żoną.

- Myślę, że Davida najbardziej interesują te wielbłądy – parsknął, obracając dziewczynę w piruecie.

- A Gustav? Teraz on jako jedyny z waszej czwórki został sam.

Georg popatrzył w stronę Gustava, który rozmawiał z Josh’em, bratem Jeremy’ego.

- Poradzi sobie, teraz kiedy zmieniliśmy umowę, na pewno nie zostanie długo sam.

- Skąd ty to wiesz?

- Po prostu wiem, dobra? – zaśmiał się, widząc niezadowoloną minę ukochanej. – Dobrze gra ten DJ, prawda?

- Ty i te twoje gładkie zmiany tematu… Ale rzeczywiście, dobrze gra.

Wtuliła się w niego, wreszcie, po tak długim czasie mogli być razem, bez skrępowania i chowania po kątach.

^^^^^^^^^^^

Szła Rivington St., trzymając małą torebkę od Chanel w jednej dłoni i prawie pustą butelkę po szkockiej w drugiej. Zerkając tylko na znaki skręciła w Orchard St., przeszła szybko na drugą stronę i kierowała się prosto, do Casa Fox.

Wiedziała, że musi tam dotrzeć, zanim przyjęcie ślubne się skończy, inaczej nie spotka jej w takim gronie – członków Tokio Hotel, przyjaciółek, siostry.

Mimo lekkiego zamroczenia, w jakie wprowadził ją alkohol, szła prosto, coraz mocniej przyciskając torebkę do brzucha. Bała się, że ktoś ją jej wyrwie, to w końcu Nowy Jork. Ale to nie torebka była cenna, lecz jej zawartość i kobieta zdawała sobie z tego sprawę, aż nazbyt dobrze.

Pociągnęła ostatni łyk szkockiej, po czym wyrzuciła pustą butelkę do pobliskiego kosza i ruszyła szybkim krokiem w dalszą drogę.

Dziś postanowiła skończyć raz na zawsze to, co nigdy nie powinno się zacząć.

^^^^^^^^^^^^

- Tom, co było w kopercie od ciebie? – Julia spojrzała na gitarzystę dziwnym wzrokiem.

Stali przed restauracją, gdzie żegnali wszystkich zebranych gości, bo udane przyjęcie dobiegło końca.

- Mały prezent dla ciebie i Jeremy’ego. – Tom uśmiechnął się cwanie, patrząc na Julię – Teraz wam się przyda, póki jesteście jeszcze sami, ale wykorzystajcie to szybko, najlepiej zaraz.

- Julia – Hania chwyciła siostrę z dłoń, ściskając ją lekko – nie martw się, to wycieczka. Podróż poślubna wam się przyda.

- Ale noc poślubna miała już swoją przed premierę, więc nie szalejcie zbytnio! – Zaśmiała się babcia Melody, idąca pod ramię z Adamem, który wyjątkowo przypadł dziarskiej staruszce do gustu.

- Babcia ma absolutną rację – Adam poklepał Jeremy’ego wolną ręką. – Odpoczywajcie i korzystajcie z luksusów, ale bez szaleństw – pokiwał palcem w stronę Julii.

- No pięknie – Julia zmarszczyła brwi, próbując udać niezadowolenie. – Teraz mi wszystkiego będziecie zabraniać. Jestem w ciąży i dobrze wiecie, że nie wolno wam mi odmówić, jeśli poproszę – zaśmiała się w końcu, przytulając do Melody, która po chwili zniknęła w taksówce.

- Twoja babcia jest niesamowita, Jeremy – Adam wrócił do przyjaciół. – Opowiadała mi takie rzeczy, że poczułem się, jak zawstydzony piętnastolatek.

- Mój dziadek był dokładnie taki sam – uśmiechnął się świeżo upieczony pan młody.

- Trafił swój na swego. To kiedy lecicie?

- Tom – Julia spojrzała na chłopaka – na kiedy są te bilety?

- W ciągu przyszłego tygodnia musicie iść i dokładnie omówić termin, ale z tego co pamiętam wylot jest w przyszłą niedzielę.

- Ale przecież… - starsza zaczęła coś mówić, ale Hania jej przerwała:

- Spokojnie, pomogę ci wszystko ogarnąć.

- No i w ten sposób straciłam ostatni argument na nie. Jedyne co mi teraz pozostaje, to wszystkim wam podziękować za to, że byliście z nami w tym ważnym dniu, a szczególnie tobie Adam, za Casa Fox, DJ-a… Jesteś niesamowitym organizatorem.

- Zawsze do usług – Adam ukłonił się teatralnie, po czym uściskał Julię tak mocno, na ile pozwalał mu jej stan.

- Hanna, gdzie będziesz spać? – Jeremy spojrzał na szwagierkę, przywołując jednocześnie taksówkę.

- Będzie spać u nas – Tom nie dał jej dojść do słowa, czym zasłużył na szturchnięcie pod żebra, co też ruda z przyjemnością uczyniła – Ała, za co?

- Umiem mówić, kochanie.

- Uważaj Tom – Jeremy posłał mu rozbawione spojrzenie – to prosta droga do wejścia pod pantofel, nie daj się, stary – zaśmiał się głośno, po czym krzyknął jeszcze – Trzymajcie się wszyscy i dzięki jeszcze raz, za wszystko! – i zniknął w taksówce, zaraz za Julią.

- Trzeba przedłużyć tą imprezę – zawołał Gustav, podchodząc do Billa, który palił z bratem papierosa. – Co wy na to?

- Zadzwonić po podwózkę? – Georg wyjął komórkę z kieszeni i zaczął szukać numeru do ochroniarzy.

- Pytasz a wiesz – Tom parsknął śmiechem, przytulając się mocno do Hani, a dziewczyna zapiszczała z radości. Alkohol lekko zaszumiał mu w głowie, ale nie na tyle, żeby stracić nad sobą kontrolę. – Dla ciebie też mam niespodziankę – szepnął w jej włosy.

- Jaką? Bo jeśli powiesz o kacu o poranku, to powiem ci, że to nie będzie dla mnie żadna niespodzianka, skarbie.

- Ty i to twoje poczucie humoru… - pokręcił głową. – Za trzy tygodnie lecimy na wakacje, które kiedyś ci obiecałem.

- Kiedy?

- Jak byłaś w śpiączce, nie pamiętasz?

Dziewczyna nic nie powiedziała, bo zaczęła się głośno śmiać, aż zaczęło kuć ją w boku.

- To gdzie ją w końcu zabierasz? – Adam zapytał Toma, widząc, że Hania nie może się uspokoić.

- Na Majorkę, a co?

- Grubo – Bill pokiwał głową z uznaniem.

- Victor będzie tu za 20 minut – oznajmił Georg, podchodząc do wszystkich. – A swoją drogą wiecie, że nasz rok tutaj dobiegł końca? Jost mówił, że niedługo wracamy do domu.

- A co będzie z nami? – zawołała zaskoczona Dana, odsuwając się od Billa. – Mamy tu na was czekać?

- Spokojnie – Bill przyciągnął ją szybko do siebie. – Będziemy się widywać, ale nie codziennie, poza tym zawsze możesz przyjechać do mnie.

- Hanna!

Wszyscy obrócili się w kierunku, z którego dobiegło wołanie. Z ciemności wyłoniła się postać Andrei, lekko chwiejącej się na nogach, prawdopodobnie pijanej.

- Co ty tu robisz? – Hanna stanęła jak wryta, nie widząc, czego brunetka może chcieć.

- Kazałaś Marcusowi mnie zwolnić, ty szmato! – zawołała Andrea, grzebiąc jednoczenie w małej torebce. Duży przedmiot błysnął w jej dłoni, kiedy wycelowała nim w grupę przyjaciół. – Zabrałaś mi wszystko, od uznania w Broadway Dance Center po niego – spojrzeniem wskazała Toma.

- Wiesz dobrze, że nigdy nie byłem twój – powiedział z pozornym spokojem Tom, łapiąc Hannę w pasie i przyciągając ją mocniej do siebie.

Andrea, jakby zupełnie go nie słyszała, mówiła dalej, drżącą dłonią mocniej ściskając pistolet, by lepiej wycelować, powiedziała:

- Ale teraz mi za to wszystko zapłacisz i odzyskam, co moje!

- Andrea, nie rób nic głup…

Rozległ się huk, później następny i jeszcze jeden…

Trzy kobiece krzyki zginęły w dźwiękach wieczornego Nowego Jorku…

Padł czwarty strzał…

********

Tak bardzo długo nie mogłam skończyć tego rozdziału, ale i tak brakuje mi słów, żeby to wszystko opisać.

Ale nie chciałabym, żeby (parafrazując jeden z kawałków Cezika) „blog zakończył się na KILL ‘EM ALL!”, więc na pewno tu wrócę.

Pozdrawiam,

Wildflower.