36. Co to miało być?

Cze­kając na coś ma­giczne­go

 tra­cimy zwykłe dni.

A prawdą jest,

że to co naj­piękniej­sze

przychodzi niespodziewanie. 

Uwielbiała swoje mieszkanie. Zarobiła na nie bez pomocy rodziców, którzy bardzo chcieli jej pomóc, jednak często zdarzało się, że pomoc mylili z niemile widzianą próbą kontroli każdego jej posunięcia. Dlatego też Dana zaznaczyła wyraźnie, że będzie ich odwiedzać co niedzielę, a rodzice jeśli chcą, mogą wpadać do niej, ale po uprzednim telefonie. Cztery kąty nie porywały może przestrzenią, bo nie zależało jej na tym – przez tyle lat słyszała echo odbijające się od ścian posiadłości rodziców w New Jersey, co sprawiło, że zrobiła wszystko, żeby od tego uciec.

Na każdej ze ścian wisiały zdjęcia, które zrobiła, zaraz po przeprowadzce na Manhattan, ukazujące drzewa, ludzi, znaki… Wszystko, co tak kochała w Nowym Jorku.

Po całym dniu zajęć wzięła wreszcie wymarzony prysznic – stała długo pod strumieniem wody, która spływała po jej długich włosach, smukłym ciele… Uwielbiała to robić a po ciężkim dniu to było jedyne ukojenie. W końcu wyszła spod prysznica, włosy zawinęła w ręcznik a na nagie ciało założyła gruby szlafrok. Wychodząc z łazienki usłyszała głośne pukanie.

- Pani Ramirez, jestem pewna, że i tym razem pani nie zalałam, a muzyka nie dochodzi z mojego mieszkania! – krzyknęła, powoli zbliżając się do drzwi, bo była pewna, że to sąsiadka z dołu po raz kolejny przyszła ją o coś oskarżyć. Szczerze nie cierpiała baby, a jej psa, Otisa, który nawet nie powinien być nazywany psem, bo wyglądem bardziej przypominał szczura, miała ochotę wrzucić pod pędzący autobus.

Otworzyła drzwi z takim impetem, że ręcznik, szczelnie zawiązany na głowie, spadł, przez co musiała się pochylić, żeby go podnieść z podłogi. Już miała zacząć się znowu tłumaczyć, kiedy do jej uszu doszedł głos:

- Gdybym był na miejscu pani Ramirez, w życiu nie zawracał bym ci głowy zalanym mieszkaniem, tylko wyszedł z tobą na kawę.

Podniosła głowę, oniemiała i spojrzała na mężczyznę, który uśmiechał się do niej szeroko, spod grubego szalika.

- Bill? A co ty tutaj robisz?

- Stoję. Stoję i pukam. Stoję i pukam i czekam, aż mi otworzysz. I ewentualnie wpuścisz do środka, bo trochę niepewnie się czuję na tej klatce schodowej.

Otworzyła szerzej drzwi i wpuściła go do środka, po czym dokładnie zamknęła drzwi.

- Ale teraz mi powiedz, co ty tutaj tak naprawdę robisz?  Przecież jeszcze rano miałeś próbę w Nowym Orleanie.

- Wiem, ale jutro mam dzień wolny, więc postanowiłem zrobić coś zaskakującego i uciec. – Podszedł do niej bliżej i delikatnie wysunął ręcznik z jej dłoni, po czym odrzucił go na podłogę. – Poza tym muszę coś naprawić.

- Naprawić co? – zapytała zaskoczona, ale w odpowiedzi nie usłyszała ani słowa, bo Bill przyciągnął ją delikatnie do siebie i pocałował w usta.

Odwzajemniła pocałunek, ale po chwili odsunęła się od niego i zapytała:

- Co to miało być?

- Coś, co powinienem zrobić już dawno. – zaczął tłumaczyć, zdejmując z siebie kurtkę i buty. – Wiem, że daję ciała, jako potencjalny chłopak i pewnie bardziej czujesz się, jak moja przyjaciółka, niż dziewczyna, ale chciałbym, żebyś wiedziała, że wcale tak nie jest. Mam zamiar nadrobić wszelkie zaległości, jeśli chodzi o naszą znajomość, która, mam nadzieję, zaowocuje czymś poważniejszym. I chciałbym dodać jeszcze, że dziś mam zamiar opowiedzieć ci wszystko, co wiąże się z moim życiem zawodowym i ani słowem nie wspomnę o dzieciństwie. I wiem też, że za trzy tygodnie kończymy trasę, ale zwyczajnie nie mogłem już wytrzymać.

- Skończyłeś? – zapytała w końcu Dana, przekrzywiając zabawnie głowę, przez co jej włosy rozsypały się na ramionach w kompletnym nieładzie. Chwyciła go za rękę i zaczęła prowadzić w stronę swojej sypialni.

- Dana? – zapytał zaskoczony. – Co ty robisz?

- Jest tyle rzeczy, które możemy robić, nie mówiąc ani słowa – uśmiechnęła się zalotnie i po chwili drzwi sypialni zamknęły się za nimi.

^^^^^^^^^^^

Od powrotu do hotelu nie mógł znaleźć dla siebie odpowiedniego miejsca, kręcił się po pokoju nie wiedząc, co mógłby ze sobą zrobić. Dzisiejszy wieczór spędzał w samotności, bo reszta zespołu miała inne zajęcia: Gustav był tak zmęczony po próbie, że zniknął za drzwiami swojego pokoju i prawdopodobnie już spał, Tom od rana opowiadał, że wieczór spędzi, oglądając film „razem z Hanną” przez telefon, a Bill uciekł do Dany.

Tylko Georg Listing spędzał wieczór samotnie, bez żadnego planu. Wgapiał się uparcie w telefon, choć doskonale wiedział, że nikt nie zadzwoni. A na pewno nie ta osoba, na której najbardziej mu zależało.

Leah.

Mógł w każdej chwili przywołać w pamięci jej obraz: kolorowe paznokcie, każdego dnia inne, długie, kruczoczarne i proste włosy, błękitne, duże oczy, długie nogi i zaokrąglona w odpowiednich miejscach sylwetka. Słyszał w uszach jej lekko zachrypnięty głos, widział wyraźnie, jak uśmiecha się delikatnie, zupełnie, jakby tłumaczyła coś małemu dziecku. I te jej krótkie, kolorowe sukienki…

Widział i słyszał wszystko bardzo wyraźnie, ale nie mógł dotknąć. A tak bardzo chciałby mieć ją teraz przy sobie. Nie mógł tego jednak zrobić i wiedział doskonale, że rezygnując z walki, przegrał na starcie. Ale czy miał jakieś szanse w walce o coś, co było zakazane?

Leah Jost, nieślubna córka ich managera, była dla niego zakazanym owocem, który musiał zostawić na gałęzi, mimo, że wielokrotnie wyciągał po niego rękę.

Miał dość ranienia jej, wymykania się z potajemnym wieczornych spotkań, które kończyły się wczesnym rankiem, bo nie mogli przestać rozmawiać o błahych, jak i poważnych rzeczach. Unikali rozmów o przyszłości, bo oboje wiedzieli, że dopóki zespół jest na topie a David jest ich managerem, nie mogli sobie nawet na to pozwolić.

Gustav, Bill i Tom doskonale wiedzieli o jego „problemie” i starali się go zawsze kryć, kiedy Jost niezapowiedziany wpadał do mieszkania w Hamburgu, czy gdziekolwiek indziej, kiedy Georg był na spotkaniu z Leą. Za każdym razem, cudem udało mu się wywinąć. Georg był kryty, manager nie miał żadnych pytań. Gdyby nie to, że reszta zespołu kłamała w żywe oczy, teraz zapewne by go tu nie było.

Nie myślał o niej do momentu, kiedy Jost poinformował ich, że za trzy tygodnie, kiedy już wrócą do Nowego Jorku, Leah odwiedzi swojego ojca. Biedny manager, nie miał pojęcia, że za jego plecami, jeszcze rok temu, rodziło się coś, co mogło przetrwać wszystko.

Teraz miał jej tyle do powiedzenia, ale wiedział doskonale, że żadne słowa nie zmienią między nimi nic.

Położył się na łóżku i zapatrzył w biały sufit, jakby tam miało pojawić się rozwiązanie. W końcu chwycił telefon i nie zważając na różne strefy czasowe, napisał kilka słów, po czym wysłał wiadomość, odłożył telefon i poszedł pod prysznic, nie łudząc się nawet, że otrzyma jakąkolwiek wiadomość. Mimo to postanowił zaryzykować.

„Przypomnisz mi, kim naprawdę jestem? Wróć, L. Wróć do mnie.”

^^^^^^^^^^^

- Ale poważnie, naprawdę nigdy nie masz tremy?

Leżeli nadzy pod cienką kołdrą, na łóżku i rozmawiali od dobrych kilku godzin. Dana ułożyła głowę na ramieniu Billa, a ten wodził palcem po jej twarzy i ciele, odpowiadając cierpliwie i szczegółowo, na każde pytanie, dotyczące jego życia zawodowego.

- Teraz trema trwa ułamek sekundy. Jeszcze zanim wyjdę na scenę, zamykam na chwilę oczy i przypominam sobie, że przecież tego właśnie chciałem, każdy z nas tego chciał, mimo różnego rodzaju konsekwencji. Trema mija, zaczyna się koncert, hałas… Bo przecież tego właśnie chciałem.

- Nie mówisz tego, jak ktoś szczęśliwy – zauważyła Dana, obserwując, jak chłopak posępnieje.

- Na początku to było cudowne, z resztą koncerty cały czas są wspaniałe. Ale mam na myśli resztę naszego życia. A właściwie jego brak. Brak spokoju, prywatności. Sama widzisz, jak to wygląda – musiałem uciec w trakcie trasy, ukrywać się, żeby cię zobaczyć. Ale nie żałuję tego, bo to jedna z najlepszych chwil w moim życiu, od kiedy cały ten cyrk ruszył. A jak było z tobą? Kiedy postanowiłaś zacząć tańczyć i żyć na własny rachunek?

- Moi rodzice zawsze chcieli, żebym grała na skrzypcach, i kiedy skończyłam siedem lat zapisali mnie na zajęcia. Szybko jednak zrozumiałam, że to nie jest moja bajka. W pobliżu szkoły muzycznej odbywały się zajęcia baletowe i, cóż, kariera skrzypaczki nie była mi pisana. Kiedy sprawa się wydała, moi rodzice, jak to mają w zwyczaju, powiedzieli, że bardzo ich zawiodłam, zmarnowałam ich pieniądze, i tak dalej. A mnie nawet nie było żal.

- Dlaczego?

- Moi rodzice myśleli, że wychowają sobie robota, który podoła ich niespełnionym marzeniom. A, że jest ich stać na wszystko, mieli nadzieję, że prezentami zdołają mnie nakłonić do wszystkiego.

- Nie dałaś się, jak widzę.

- Byłam modelem próbnym, dlatego powołali do życia robota idealnego – moją młodszą siostrę, która spełnia ich wszystkie oczekiwania i w dodatku jest słodka i urocza. Ale ją kocham, to w końcu moja siostra. A zaczęłam żyć na własny rachunek, bo miałam dość. Dość wielkiej i pustej rezydencji rodziców, pełnej staroci, pozbawionej życia. Zwyczajnie uciekłam od tego wszystkiego. Uciekłam, bo chciałam im i pewnie też sobie samej udowodnić, że potrafię sobie poradzić.

 - I co? – Bill spojrzał na nią tak, że z wrażenia zapomniała, o czym rozmawiali. – Radzisz sobie?

„Wdech, wydech, wdech, wydech… Oddychaj do diabła!!!” – powtarzała sobie w myślach. Nie wiedziała dlaczego, tak na nią działa jego spojrzenie.

- Jak widzisz, tak. Mam własne mieszkanie, pracę, rodziców odwiedzam co niedzielę, nie muszę nikogo prosić o pozwolenie na cokolwiek…  Mam dwadzieścia dwa lata i od ponad roku daję radę. Czasem tylko dziwnie się czuję w pustym mieszkaniu, ale pani Ramirez przypomina mi, że jednak nie jestem tu sama. – dodała, wzruszając ramionami.

Co było w tej dziewczynie, że nie mógł przestać na nią patrzeć? Co w niej było takiego, że nie mógł przestać jej słuchać? Rozmawiali już tak długo, a tematy przychodziły same… Na samą myśl, że rano będzie musiał wracać do Nowego Orleanu robiło mu się źle, ale pocieszał się tym, że za trzy tygodnie do niej wróci.

- Wiesz co? – postanowił zmienić temat. – Za trzy tygodnie wracamy do Nowego Jorku i tutaj będziemy grać ostatni koncert. Co byś powiedziała na to, żeby się na nim pojawić? Razem z Hanną dostaniecie wejściówki, a jak ruda dobrze zagada do naszych ochroniarzy, to może i za kulisy was wpuszczą.

- I gdzie miałabym niby stać? W pierwszym rzędzie, razem z resztą piszczących wariatek?

W jej głosie rozpoznał zazdrość i zaśmiał się głośno.

- Zawsze możesz piszczeć razem z nimi.

- Ja? Ja miałabym piszczeć na koncercie Tokio Hotel? Niedoczekanie twoje.

Bill spojrzał na nią figlarnie.

- Zawsze możesz zacząć piszczeć teraz! – krzyknął i zaczął ją łaskotać.

- Nie, Bill, proszę! – zapiszczała głośno, broniąc się przed torturami.

Śmiali się i rozmawiali jeszcze długo, później zasnęli, niewiadomo kiedy, obejmując się mocno.

^^^^^^^^

- Georg?

Tom zaraz po obejrzeniu filmu pożegnał się z Hanną i postanowił sprawdzić, co robi reszta. Zajrzał do Gustava, ale ten spał twardo od powrotu do hotelu. Ostatnio perkusista był wyjątkowo zmęczony, dużo spał, był małomówny. Wszyscy zwalali to na przemęczenie, które każdemu z osobna dawało się we znaki.

Widząc nikłe światło pod drzwiami basisty wszedł bez pukania, ale na pierwszy rzut oka, nikogo w pokoju nie było. Lampka nocna oświetlała słabym światłem cały, niewielki pokoik. Dopiero ruch firanki zdradził, gdzie schował się Georg.

- Tu jesteś – uśmiechnął się uradowany, ale radość zniknęła z jego twarzy, kiedy zobaczył jednego ze swoich przyjaciół z miną zbitego psa. – Co jest?

- Za trzy tygodnie Leah przyjeżdża zobaczyć się z Jostem – oznajmił bezbarwnym głosem Georg, opierając się plecami o balustradę. – Przecież też byłeś przy tym, jak David to ogłaszał.

- Kiedy skończył mówić o tym, że za trzy tygodnie mamy dać czadu w Nowym Jorku, zwyczajnie się wyłączyłem – przyznał szczerze. Sięgnął do kieszeni po papierosy i zapalniczkę, odpalił jedną z białych rurek. – Porozmawiasz z nią? Czy gdzieś uciekniesz? – zapytał bez żadnych wstępów. Ich przyjaźń właśnie na tym polegała: pytasz o wszystko, bez kolorowych ramek.

- Pytanie raczej powinno brzmieć: czy to ona będzie chciała ze mną rozmawiać? Tylko, co ja miałbym jej powiedzieć? Wiesz doskonale, że od zeszłego roku nic się nie zmieniło. Jost jest w dalszym ciągu naszym managerem i obowiązuje nas umowa.

- Umowa to przy Davidzie mały pryszcz.

- I bez tego czuję się już podle.

- Wybacz, stary – Tom klepnął Georga w ramię. – Ale na twoim miejscu zaryzykowałbym.

- Ja mam ryzykować? Przecież Jost mi nogi z dupy powyrywa, jak się dowie. Przecież to jego córka. Już myślałem, że to ty będziesz pierwszym, którego uszkodzi, po tym, jak dowiedział się, że masz dziewczynę. Dobrze wiesz, że jeśli wytwórnia się dowie o Hannie, masz przechlapane. A co dopiero ja.

- Jest między nami znacząca różnica, bo Hanna nie jest spokrewniona z nikim, z kim wiąże nas umowa. Ale i tak bym zaryzykował. A Jost jakoś się z tym pogodzi, to duży chłopiec.

- A co u Hanny? – basista postanowił zmienić temat.

- O, stary – Tom westchnął głośno. – Mam kilka newsów i aż mnie pali od środka, żeby z kimś się nimi podzielić.

- Potrzebuję zmiany tematu, dawaj.

- Chodź do barku, bo prawdopodobnie Andrea znowu wraca do gry, a ja nie mam zamiaru opowiadać ci o tym na trzeźwo.

Ruszyli w stronę improwizowanego salonu i Tom otworzył barek, po czym nalał do szklanek bursztynowego płynu. Podał jedną z nich Georgowi, który zapytał:

- To co chodzi z Andreą?

- Pamiętasz, jak rozstałem się z Hanną, po tym, jak zobaczyłem u niej tego lalusia, Jasona? Informacje z dobrego źródła głoszą, że nasza czarna wdowa zaprzyjaźniła się z nim, mimo, że dawniej nie mogli na siebie patrzeć. A wiesz, co jest w tym wszystkim najzabawniejsze? Jason ma żal do Hanny, za to, że go spławiła, a Andrea… Z resztą sam wiesz, co Andrea ma do mnie. A teraz wyobraź sobie, że jakimś cudem dowiedzą się o nas.

- Dodając dwa do dwóch wychodzi niezły bigos. Ale przecież nie mają jak się o was dowiedzieć. Jesteście ostrożni do bólu.

- Więc musimy być ostrożniejsi jeszcze bardziej.

- I to jest straszne w naszej pracy, nie możemy zrobić nic, bez wywoływania fali w mediach. Mam tego ostatnio po dziurki w nosie. Gdyby nie ten cały szum, pewnie mógłbym być z…

- Gdyby nie ten cały szum, pewnie nigdy byś jej nie poznał – przerwał mu Tom. – Z resztą, gdyby nie to, ja nie poznałbym Hanny.

 - I tak oto błędne koło się zamyka. – podsumował Georg, pochmurniejąc jeszcze bardziej.

Długo siedzieli w milczeniu, ale po kilku dolewkach szkockiej i obejrzeniu jakiegoś głupiego reality show w telewizji ich humory były na tyle poprawione, że kładli się do łóżek z uśmiechami na twarzach…

^^^^^^^^^

Bill, wychodząc następnego dnia rano z mieszkania Dany, rozejrzał się dookoła, naciągnął kaptur kurtki jeszcze mocniej na głowę, i kiedy tylko pojawiła się taksówka z Kevinem, która miała zawieźć ich na lotnisko, wskoczył do niej, po czym odjechali.

- Wiesz dobrze, czego teraz będę od ciebie chciał? – odezwał się Kevin, patrząc na wokalistę znacząco.

- No dobra – Bill westchnął teatralnie. – Miesiąc urlopu, za każdy, mój i Toma, głupi wybryk, za każde potajemne spotkanie. Ale potem wracasz do nas szczęśliwy i bez słowa skargi chronisz nas dalej.

- Uwielbiam robić z tobą interesy, Czarny – rzucił tylko ochroniarz, z triumfalnym uśmiechem na twarzy.

            Jechali dalej i żaden z nich nie zobaczył nic niepokojącego. Zapowiadał się spokojny powrót do pracy…

*********

No to jestem.

Postanowiłam odrobinę poszerzyć fabułę, żeby nie było, że w zespole są tylko Tom i Bill – mam nadzieję, że Wam się to podoba. Czekam na wasze opinie.

No i oczywiście, liczę na szczere komentarze.

Pozdrawiam,

Wildflower :)
P.S.: Dzięki, Silver, że zauważyłaś ten błąd :)