23. Porozmawiamy w końcu?

Po dwóch tygodniach kompletnego marazmu, w którym się znalazł, głównie z własnej winy, Tom zaczął ruszać się nieco szybciej, docierało do niego więcej informacji ze świata, który go otaczał i wracał powoli do życia. Sam był sobie winien – mógł zatrzymać Hannę, zamiast pozwolić jej wybiec z mieszkania, zaraz po tym, kiedy po raz pierwszy powiedziała, że go kocha, a następnie zakończyła ich związek.

Jedyne, co robił w ciągu minionych dwóch tygodni, było przebywanie z chłopakami w studiu. Kiedy już wracali do mieszkania, padał na łóżko, brał do ręki telefon i raz po raz dzwonił do Hanny. Wiedział, że to bez sensu, bo ignorowała każde połączenie – nawet go nie odrzucała, zwyczajnie ignorowała.

- Możesz powiedzieć to swoje „A nie mówiłem?”. Wiem, że masz na to ochotę od dwóch tygodni. – zwrócił się do Billa, który usiadł na fotelu, naprzeciwko kanapy, na której zaległ starszy Kaulitz, zaraz po powrocie ze studia.

- Nie muszę. – odpowiedział Czarny spokojnie, patrząc na niemrawe zwłoki, które jeszcze dwa tygodnie wcześniej, były całkiem żywiołowym chłopakiem. – Sam widzisz do czego doprowadziły twoja zazdrość i bujna wyobraźnia. I jeszcze się dziwisz, że nie odbiera od ciebie telefonów?

Jednak Bill wiedział o Hannie więcej, niż Tom by się spodziewał. Nigdy nie przyznałby się do tego bratu, ale kilka dni temu natknął się na Adama Lamberta. Wokalista od niechcenia rzucił informację że Hanna wyjeżdża do Los Angeles, prowadzić warsztaty taneczne i być może zostanie tam na dłużej, bo jak sam stwierdził, ma zamiar zająć jej trochę czasu przy choreografii na trasę koncertową. I , z tego co wiedział, nie tylko on ma ochotę prosić ją o pomoc.

Czarny zdawał sobie sprawę, że to ostatnie dni, kiedy Tom mógłby jeszcze porozmawiać z dziewczyną. Sam nie miał zamiaru pakować się między wódkę a zakąskę. Wiedział doskonale, na co stać Toma, kiedy jest wściekły i tylko głupiec mógłby go sprowokować. Bill nie był głupi. Był jednak ciekaw, co słychać u Hanny. Skoro nie miał już nic ciekawego do roboty, postanowił wyrwać się z domu na tajną misję.

- Gdzie idziesz? – zapytał ciekawie Tom, patrząc, jak jego brat zakłada buty. – Zaraz będzie ciemno.

- Zamknij się! – odkrzyknął Bill, dobrze pamiętając pewien francuski film. – Idę na spacer. Muszę pooddychać Świerzym powietrzem, po całym dniu w studiu.

- Nie wracaj późno.

- Dobrze, mamo.

Wyszedł i podszedł do drzwi mieszkania ochroniarzy.

- Gdzie się wybierasz? – otworzył mu Kevin.

- Na zwiady. Idziesz ze mną?

- Jasne. – odpowiedział ochroniarz, chwytając klucze od mieszkania.

Po chwili obaj szli ulicami Nowego Jorku, który właśnie budził się do nocnego życia.

^^^^^^^^

Dwa tygodnie zleciały w oka mgnieniu. Właściwie przez cały czas Hania była zajęta – od czasu do czasu wpadała na próby, żeby pomóc Danie, prowadziła zajęcia, pakowała się, robiła zakupy i wychodziła na długie spacery z Lenny’m.

Marcus powiedział, że może zrezygnować z prowadzenia zajęć i skupić się na przygotowaniach do wyjazdu, jednak wiedziała doskonale, że potrzebuje tego. Prawda była taka, że potrzebowała ciągłego zajęcia, żeby nie musieć myśleć. Za każdym razem, kiedy miała wolną chwilę, jej złośliwa podświadomość od nowa powracała do chwili, gdy kończyła związek z Tomem.

Powtarzała sobie w kółko, że tak musiało się stać. Co więcej, wyrzucała sobie, że w ogóle do tego dopuściła. Jak mogła być tak naiwna i uwierzyć, że mogłaby być z tym sławnym Tomem Kaulitzem? Wydawało jej się to dziwne, że teraz tylko tak go widzi – jako gwiazdę. Nie jako Toma – zwykłego chłopaka, którego poznała przypadkiem, który wiedział o niej więcej, niż ktokolwiek inny. W jednej chwili rozpadło się to, czego próbowała się trzymać z całej siły.

Z rozmyślań wyrwał ją dzwonek do drzwi. Nawet nie podniosła się znad walizki, którą pakowała. Za dwa dni miała wyjechać, więc wolała nie zostawiać wszystkiego na ostatnią chwilę. Julia jest w domu, więc na pewno otworzy.

Usłyszała delikatne pukanie do drzwi i po chwili pojawiła się w nich głowa Billa.

- Mogę? – zapytał, wchodząc powoli do środka.

- Jasne – uśmiechnęła się słabo, jednak wszystkie jej mięśnie napięły się ze zdenerwowania.

Zauważył, że jest spięta i od razu odpowiedział na niezadane pytanie.

- Przyszedłem sam. Właściwie z Kevinem, ale on się nie liczy, prawda?

- Prawda – kiwnęła głową, wyraźnie się uspokajając. – Siadaj – dodała, zrzucając z łóżka ubrania, które jeszcze miała poskładać i zapakować. Zrobi to później. – Co cię do mnie sprowadza?

- Chciałem sprawdzić, co u ciebie. – odpowiedział szczerze. – Rozmawiałem z Adamem Lambertem i dowiedziałem się, że niedługo wyjeżdżasz, a prawda jest taka, że tak właściwie jeszcze nie słyszałem twojej wersji wydarzeń.

- Myślę, że Tom podał ci dość dokładną wersję. – Wstała z podłogi i usiadła obok Billa. – To od początku było skazane na niepowodzenie, wiesz? Czasem myślę, że lepiej byłoby, żeby nasz związek wyszedł na jaw, wtedy może byłoby nam łatwiej. Nie musielibyśmy się ukrywać, moglibyśmy razem wychodzić… – urwała na chwilę, zbierając myśli. – Może wtedy Tom nie byłby tak zazdrosny, a ja nie czułabym się, jak w zamknięciu? Mogłabym tak gdybać całą noc, ale teraz to i tak nic nie zmieni.

- Naprawdę powiedziałaś, że go kochasz?

- Wyrwało mi się. Wiem, że nie powinnam tego mówić, ale… Nie jestem w stanie kontrolować swoich uczuć. Przynajmniej nie wszystkich. To jednak nie zmienia faktu, że nie mam zamiaru cofnąć czasu, żeby cokolwiek zmienić. Tak miało być.

- Lepiej ci w samotności?

- Łatwiej. Sam widzisz, czym skończyły się próby dzielenia z kimś czasu. Nie potrafię żyć w klatce.

- Radzisz sobie z tym lepiej niż Tom.

Wzruszyła ramionami.

- Szczerze powiedziawszy wcale sobie z tym nie radzę. Gdyby nie ciągłe szukanie zajęcia, pewnie leżałabym teraz na łóżku, rozpamiętując od początku do końca całą sytuację. Im mniej mam czasu wolnego, tym jest lepiej. A co u Toma?

- Zaczął się częściej odzywać do nas, chociaż w studiu jest bardzo milczący. Pozbiera się. Dzwoni do ciebie, prawda?

- Milion razy na dobę. Wiesz, że nie odbieram. Nie wiem, czy byłabym w stanie słuchać jego głosu.

Zapadła między nimi cisza, przerywana odgłosami zamków błyskawicznych w walizkach. W końcu Bill nie wytrzymał.

- Myślisz, że istnieje szansa, żebyście kiedykolwiek byli jeszcze razem?

- Nie wiem, Bill – zamyśliła się na chwilę. – Może, jeśli Tom kiedyś dorośnie do prawdziwego związku, nauczy się ufać ludziom, a ja oswoję się z życiem w ciągłym ukryciu… Wtedy może będziemy razem. Póki co, dobrze, że wszystko tak się potoczyło.

- No dobrze, nie oczekiwałem wielkich deklaracji z twojej strony.

- On nie wie, że tu jesteś, prawda? – spojrzała na chłopaka ciekawie.

- Powiedziałem, że idę na spacer.

- I nie powiesz mu o niczym?

- Ani słowa.

- No dobrze.

Bill wstał z łóżka i ruszył do drzwi.

- Wiem już wszystko, więc mogę spokojnie wracać do domu.

Hania ruszyła za nim, żeby odprowadzić go do drzwi wyjściowych.

- Dzięki, że przyszedłeś, to dla mnie wiele znaczy. – przytuliła się do niego.

- Martwiłem się o ciebie. Przez te kilka miesięcy zdążyłem cię poznać i szczerze mówiąc, brakuje cię w naszym mieszkaniu.

- Może kiedyś do was wrócę. Ale to może.

- Rozumiem i nie zamierzam cię do niczego namawiać.

- Dzięki.

- Powodzenia w L.A. Nie zmarnuj tego czasu.

- Nie mam zamiaru, trzymaj się.

- Ty też.

Zamknęła drzwi za Billem i spojrzała na Julię.

- Nie patrz tak na mnie.

- Porozmawiamy w końcu? – zapytała starsza i wzrokiem wskazała gościnny pokój i wygodną kanapę.

- Tak – Hania ruszyła w kierunku wskazywanym przez siostrę. – Teraz już możemy porozmawiać.

Rozmawiały do późna, a walizki nie zostały spakowane. Hania śmiała się i płakała na zmianę, jednak wiedziała, że musiało tak być. Musiała wreszcie wszystko z siebie wyrzucić, bez ukrywania czegokolwiek.

*********

Po tsunami, które nadeszło w poprzednim rozdziale, musiało pojawić się coś nudnego. Powiem Wam szczerze, że nie miałam cierpliwości do dzisiejszej notki. Źle mi się ją pisało, może dlatego, że kiepsko się do niej przyłożyłam. Mam jednak usprawiedliwienie – kilka rzeczy w moim życiu się pozmieniało i musiałam to wszystko ogarnąć. Właściwie cały czas ogarniam.

Spóźniłam się z rozdziałem, ale są wakacje i nie będę pisała z taką częstotliwością. Nie miejcie do mnie o to żalu. Nie mogę w końcu całymi dniami siedzieć przed komputerem, albo chodzić z zeszytem, w którym tworzę.

No, to tyle na dziś. Liczę na komentarze, koniecznie szczere.

Buziaki,

Wildflower :)