5. Dlaczego mam wzdychać do kogoś, kogo nie mogę mieć?

W każdym z nas siedzi zwierzę i może należałoby się z tego cieszyć. To nasz zwierzęcy instynkt sprawia, że szukamy pocieszenia, ciepła, stada. Możemy czuć się spętani, uwięzieni, ale jesteśmy ludźmi i potrafimy odnaleźć wolność. Jesteśmy dozorcami. Stoimy na straży człowieczeństwa innych, a mimo to w każdym z nas czai się bestia. Od zwierząt różni nas to, że możemy myśleć, marzyć i kochać. Wbrew przeciwnościom i instynktom ewoluujemy…

Telefon Hani wibrował od dobrych kilku minut. Nie słyszała go tylko dlatego, że wykończona próbą padła na łóżko i od godziny spała. Obudził ją dopiero huk spadającej komórki. Poderwała się szybko przestraszona, po czym zaczęła szukać sprzętu gdzieś pod łóżkiem.

- Och, do diabła… - zaczęła marudzić pod nosem. W końcu znalazła telefon, który w dalszym ciągu dzwonił i odebrała go. – Halo?

Dzwoniła Dana.

- No witaj! – zawołała radośnie. – Robisz coś po siódmej wieczorem?

- Raczej nie, czemu pytasz?

- Bo zbieramy grupę i wychodzimy do Klubu Cielo. Piszesz się na to? Wszyscy zgodnie stwierdziliśmy, że należy nam się odrobina relaksu.

„Relaks to ja mam w łóżku!” krzyczały wszystkie obolałe kości. Ale doszła do wniosku, że może i dobrze by było gdzieś wyjść.

- To mówisz o siódmej? –spojrzała na zegarek. Wskazywał 4.50.

- Tak, spotkalibyśmy się przed klubem.

- Dobra, to do zobaczenia przed klubem.

- Do zobaczenia! – krzyknęła radośnie Dana i rozłączyła się.

Hania przez chwilę przyglądała się swojej otwartej szafie. W końcu wstała i przejrzała jej zawartość. Jak się okazało, nie miała nic, co nadawałoby się do klubu. Mogłaby oczywiście iść w zwykłych dżinsach, ale doskonale wiedziała, że wyglądałaby dziwnie przy tych wszystkich wystrojonych panienkach. Wybiegła z pokoju w poszukiwaniu siostry.

- Julia, ratuj! Boże, co to jest?! – zajrzała do łazienki a tam jej starsza siostra kończyła nakładać na twarz maseczkę z awokado.

- Maseczki nigdy nie widziałaś? Co się stało?

- Idę do klubu z moją grupą i potrzebuję jakiegoś stroju.

- Daj mi dziesięć minut. Zmyję awokado z twarzy i czegoś poszukamy.

- Mówiłam ci już, że cię kocham? – Hanna przytuliła się do pleców siostry, obawiając się zielonej mazi.

- Tak, tak… - rzuciła Julia machając ręką. - To co planujesz włożyć?

^^^^^^^

- Tom, na miłość Boską, rusz tyłek i jedziemy.

Była godzina szósta. Zespół Tokio Hotel, a raczej większa jego część wybierał się do klubu Cielo. Od dawna nigdzie nie wychodzili, poza tym dostali pozwolenie od Josta, więc grzechem byłoby nie skorzystać z takiej okazji.

Tom jednak nie palił się do wyjścia. W końcu obiecał sobie, że nigdzie nie będzie wychodził. Siedział w salonie przed telewizorem i skakał po kanałach. I od czasu do czasu pisał sms-y do Hanny. Bardzo długo mu nie odpisywała, więc wystukał:

„Pewnie śpisz. Odezwij się, jak już wstaniesz :)”

Po chwili jednak dostał wiadomość.

„Przepraszam. Szykowałam się do wyjścia, do klubu. Czas wreszcie potańczyć, przy czymś innym. Klub Cielo czeka! Miłego wieczoru :)”

Poderwał się jak oparzony, krzycząc do chłopaków:

- Dajcie mi pięć minut! – po czym wbiegł do swojego pokoju, by po chwili wyjść z niego w ciemnych, szerokich dżinsach i czarnej koszulce, na którą narzucił czarną koszulę. – Możemy iść.

Georg, Gustav i Bill spojrzeli na niego, jak na idiotę.

- Co Ci się stało? – zapytał Gustav.

- Zmieniłem zdanie, idziemy?

Cała czwórka opuściła mieszkanie, zamykając za sobą drzwi. Ochroniarze czekali już w busie.

^^^^^^^^^

Jak się okazało grupa Hanny musiała już od dawna planować wyjście do Cielo, bo czekała na nich zarezerwowana loża. Znajdowała się w pobliżu stanowiska DJ-a. Rozejrzała się dookoła – ludzie dopiero się schodzili – w końcu była wczesna piątkowa pora.

- To co pijecie, dziewczęta? –Derek razem z resztą męskiej części grupy wstali, by przynieść dziewczynom coś do picia.

- Ja poproszę colę z cytryną i lodem – powiedziała od razu Hanna. - Alkoholu nie piję.

Reszta po kolei złożyła zamówienie i panowie zniknęli, by po chwili wrócić z tacą pełną drinków. Nagle Debbie złapała Danę za ramię i krzyknęła:

- Patrzcie! Tokio Hotel!

- Rany, Jaki ten Bill jest słodki! – Pisnęła Lilly.

- Jaki Bill? – zaperzyła się Dana. – Lepiej spójrzcie na Toma.

Przekrzykiwały się tak jeszcze chwilę, ale Mike je uciszył:

- Drogie panie, wybaczcie, ale to my a nie oni jesteśmy tu z wami, więc błagam, opanujcie się! A tak właściwie – zwrócił się do Hani, która jako jedyna nie rozpływała się nad zespołem, zajęta swoją komórką – dlaczego nasza pani choreograf nie wzdycha do gwiazdorów?

Hanna schowała telefon do torebki i spojrzała na pytającego.

- Bo oni są nierealni i nieuchwytni. Dlaczego mam wzdychać do kogoś, kogo nie mogę mieć?

- I widzicie? – krzyknął radośnie Peter. – Mamy tutaj kobietę idealną.

- I zdzirę idealną… - dodała Debbie, patrząc w stronę nadchodzącej grupy. Na ich czele, w otoczeniu męskiej części szła spokojnie Andrea.

- Uważajcie, panowie.. – rzuciła Hania do chłopaków. – Pluje jadem i jest bardzo drapieżna.

- Czy jest coś, o czym nie wiemy? – zapytała zaciekawiona Monica. Była najmłodsza z grupy, więc nie wiedziała zbyt wiele.

- Dwa lata temu Hanna skopała jej tyłek  – powiedziała spokojnie Debbie.

- Nie dosłownie – dodała Hania. – Wiecie, że w Broadway Dance Center dwa razy w roku organizowane są bitwy tancerzy. Ja po prostu ją pokonałam i dzięki temu wskoczyłam na wyższy poziom, a Andrea została na tym samym.

- Nie pomogła jej nawet powtórka kilka miesięcy później – dodał podekscytowany Mike. – Hanna zmiażdżyła ją, jak robaka.

- Od tamtej pory jej nienawidzi.

- A wiecie, że też prowadzi grupę, która będzie tańczyć na koncertach? – zapytała Monica.

- Przynajmniej będzie wesoło. W końcu wiadomo, że jesteśmy najlepsi – powiedział dumnie Derek.

- Ej – uspokajała ich Hanna – przecież wiedzie, że to nie jest konkurs, prawda?

- Wszyscy wiemy, że dla Andrei każdy występ jest konkursem. Ta kobieta łaknie krwi.

- Mojej nie dostanie – rzuciła Hania. – Waszej tym bardziej. Idziemy na parkiet?

Wstała a reszta zrobiła to samo. Schodzili po schodach, kiedy drogę Hani zastąpiła czarnowłosa, wysoka dziewczyna.

- Witaj, Andrea – Hanna uśmiechnęła się pobłażliwie.

- Witaj, Hanna – tym samym uśmiechem odpowiedziała Andrea. – Nie masz ochoty na małą konfrontację grup?

- Przecież i tak wiadomo, kto wygra – rzucił Mike. – I to na pewno nie będziecie wy.

- Przekonamy się?

- Dobra – odpowiedziała Hanna.

Derek ruszył w stronę DJ-a, by powiedzieć mu o całej sytuacji. Ten od razu ściszył muzykę ogłosił przez mikrofon:

- Ludzie, zwolnijcie parkiet. Będziemy tu mieć małą bitwę.

^^^^^^^^^^^^

- Ej, patrzcie – zawołał Gustav. – Andrea będzie z kimś walczyć na parkiecie.

Tom podniósł leniwie wzrok znad szklanki. Nigdzie nie widział Hanny i całe to wyjście zaczynało go nudzić. Spojrzał na parkiet i na chwilę jego oddech się zatrzymał.

Zobaczył ją, ubraną w wysokie, czarne szpilki, obcisłe spodnie i biały topik, zasłaniający drobny biust. Miała idealnie zarysowane mięśnie brzucha i ramion. Hanna wyglądała zupełnie inaczej, niż zwykle, jednak wszędzie rozpoznałby te oczy. Tym razem nie było widać w nich smutku, tylko czystą zawziętość. Czuł, że tu chodzi o coś innego niż zwykłą konfrontację.

- Czy to nie jest ta dziewczyna z lotniska? – Bill przyjrzał jej się dokładniej.

- No właśnie – upewnił się Georg. – To przecież ona.

- Ma na imię Hanna – Tom był wstanie powiedzieć tylko tyle.

- No, bracie – klepnął go w ramię Bill. – Twoja przeszłość i być może twoja przyszłość spotkały się w jednym miejscu. I co teraz?

- Zobaczymy co się wydarzy… - Tom oblizał suche wargi, opierając się o balustradę tarasu, na którym znajdowała się ich loża.

DJ włączył muzykę. Z głośników poleciało „Dirty Dancer” Enrique Iglesiasa i Ushera.

Pierwsza na parkiet ruszyła grupa Andrei. Tancerki zaczęły wić się w seksownych ruchach, otaczając kolegów z grupy.

Nagle cała grupa Hanny, razem z nią upadła na parkiet, by podnieść się w niesamowicie wolnym tempie. Grupa Andrei odsunęła się, patrząc na to, co się stanie. Tancerze, razem z Hanną robili falę – zupełnie jak na wodnym łóżku. I nagle ni stąd ni zowąd dziewczyny rozbiegły się do klatek tanecznych, a po chwili dołączyli do nich panowie. Ciemne klatki nagle zostały oświetlone i wszyscy klubowicze zobaczyli unikatowe przedstawienie. Andrea próbowała jakoś ratować siebie i grupę przed porażką, jednak wszyscy byli zachwyceni pokazem, jaki zaprezentowała im Hanna i jej grupa. Andrea została pokonana w trakcie trwania pierwszego refrenu.

Tom nie odrywał wzroku od rudowłosej – każdy jej ruch sprawiał, że chciałby być teraz obok niej, zamiast tancerza, z którym znalazła się w klatce.

- Zawsze chciałem zobaczyć, jak Andrea zostaje zniszczona – Bill stojący obok brata był zachwycony całym pokazem. – Ale takiej bezkrwawej jatki w życiu się nie spodziewałem. Muszę koniecznie poznać dziewczynę, która zmiażdżyła tą…

- Poznasz – przerwał mu Tom. – Ale jeszcze nie dziś. Najpierw to ja muszę ją poznać.

- Dlaczego do niej nie podejdziesz?

- Nie chcę teraz tego robić, nie chcę tego robić tak jak zwykle – wyjął z kieszeni telefon i pomachał bratu przed twarzą.

- Jak zamierzasz zdobyć jej numer?

- Już go mam. A myślisz, że z kim piszę od dwóch tygodni?

- Jakim cudem…? – Bill był w tak ogromnym szoku, że nie dokończył pytania.

- Cudów nie ma. – Tom uśmiechnął się szeroko i dodał: - Są za to dobrzy ludzie. A wiesz u kogo tańczy Hanna?

- Nie.

- U Lamberta.

- Ty psie – Bill nie wierzył własnym uszom. Jego brat rzeczywiście poruszył niebo i ziemię, żeby zdobyć jej numer. Skoro był zdolny do tego, to co też jeszcze wymyśli, żeby w końcu ją zdobyć?

Spojrzał na Toma, który wpatrywał się w Hannę, jak w obrazek, dopóki nie zniknęła w tłumie. Był ciekaw, czy rzeczywiście jest warta takiego poświęcenia. Ostatnią rzeczą, jaką chciałby zobaczyć, to kolejny upadek starszego brata. I tym razem czuł, że jeśli coś się nie uda, już go nie odzyska…