29. Jestem dorosły, do diabła.

Nieważne, jacy nieustępliwi jesteśmy,

uraz zawsze pozostawia bliznę.

 Podąża za nami do domu i zmienia nasze życie.

Uraz narobi zniszczenia w każdym.

 Ale może o to chodzi?

Cały ból i strach, i gówno...

Może przechodzenie przez to wszystko jest tym,

 co sprawia, że poruszamy się naprzód?

Naciskając na nas.

Może musi zostać trochę zniszczone,

zanim zrobimy krok do przodu?

- Jak zamierzacie spędzić święta? To już niecały miesiąc.

- A wy? Zostajecie w Nowym Jorku czy wracacie do Niemiec?

Mimo mroźnego powietrza Tom i Hania siedzieli na balkonie, w mieszkaniu dziewczyny. Od tygodnia byli nierozłączni.

Tom wpadł tylko na chwilę do mieszkania po rzeczy, kiedy wracali z sali. Bill ani trochę nie był tym zaskoczony. Właściwie nie był wstanie ukryć radosnego uśmiechu, jaki wypłynął mu na twarz, kiedy Tom powiedział, że na jakiś czas przenosi się do Hani.

Hania natomiast zadzwoniła następnego dnia rano do Marcusa i poinformowała go, że potrzebuje długiego urlopu. Ten zgodził się bez oporów, świadom, że dziewczyna może być naprawdę wykończona po pracy w Los Angeles – w końcu na adres Centrum Tańca spływały same pochwały na jej temat, żadnych skarg, co oznaczało, że musiała dać z siebie dwieście procent.

Poza tym teraz bardziej niż urlopu, potrzebowała Toma. A on potrzebował jej.

Oboje musieli przejść przez naprawdę trudne sprawy, żeby w końcu znów być razem. Każde z nich na swój sposób przeżyło utratę dziecka. Tom starał się być silny, jednak po tym, jak dowiedział się, że Hania straciła dziecko, przez dwie noce nie spał, rozmyślając, co by było, gdyby… W końcu uznał, że to nie ma najmniejszego sensu. Musiał robić wszystko, żeby dziewczyna w końcu doszła do siebie.

I rzeczywiście tak było. Każdego dnia widział, jak Hania odżywa, coraz więcej się odzywa, i co najważniejsze – zaczyna jeść.

- Taki jest plan – otulił ją mocniej kocem, a Hania wtuliła się w jego ramię. – Nieważne, gdzie jesteśmy, zawsze wracamy na święta do domu. Pamiętam, jak kiedyś utknęliśmy w poranek wigilijny na lotnisku w Paryżu. Z powodu śnieżycy wszystkie loty zostały odwołane. Już mięliśmy dzielić się opłatkiem w restauracji na lotnisku, kiedy wpadł do niej Kevin, krzycząc, że znalazł człowieka z dużym busem, który wraca do Niemiec i mógłby nas zawieść do Loitshe. Do końca życia nie zapomnę tej podróży, bo kierowca okazał się naprawdę miłym i zabawnym gościem. Tym bardziej nie zapomnę miny mamy, kiedy otworzyła drzwi, wychodząc na pasterkę i zobaczyła całą naszą czwórkę, bo chłopaki postanowili wrócić do domów dopiero rano, żeby nie fatygować naszego kierowcy. W życiu bym nie pomyślał, że można aż tak wybałuszyć oczy.

- My od zawsze wyjeżdżaliśmy na święta w góry i zostawaliśmy tam aż do nowego roku. A kiedy Julia wyjechała do Stanów, widywaliśmy się z nią głównie na Skype’ie. Dwa razy wyjechaliśmy do Nowego Jorku, do Julii. Ale kiedy tylko wracała do domu, nawet się nie rozpakowywała, tylko wskakiwaliśmy do samochodu i w góry. Tam całymi dniami jeździliśmy na nartach, a wieczory spędzaliśmy przy kominku z gorącą czekoladą. Uwielbiałam to.

- Nigdy nie jeździłem na nartach.

- Poważnie? – spojrzała na niego, jak na wariata.

- Co poradzę? – wzruszył ramionami – Kiedy mamy urlop, wolimy wyjeżdżać w ciepłe miejsca.

- Lubisz świecić gołą klatą w jakimś upale?

- A ty lubisz odmrażać tyłek na śniegu?

- A żebyś wiedział, że lubię – przytaknęła, uśmiechając się. Ostatnio uśmiechała się rzadko i cieszył się w duszy, jak małe dziecko, za każdym razem, kiedy to robiła. – Ale w tym roku postanowiłyśmy spędzić święta w Warszawie. Julia pierwszy raz zabiera Jeremy’ego do Polski. A później może uda nam się pokazać mu Polskie góry.

- A nie chciałabyś przyjechać do Niemiec?

- Na święta? Nie, raczej nie. Pierwszy raz spędzimy w domu gwiazdkę bez rodziców i chcemy zrobić to tak, jakby sobie życzyli. Wiesz, taka namiastka rodzinnych świąt. Co innego, gdybym była jeszcze w ciąży… - urwała, zamyślając się. Temat był świeży i nie potrafili go unikać w rozmowach. Jednak mimo, że był trudny, musieli do niego wracać. O tym nie dało się tak łatwo zapomnieć.

- Nie wiedziałaś o tym. Nie wiedziałaś, że jesteś w ciąży. Wiem, że to marne wytłumaczenie, ale niestety prawdziwe. Najważniejsze, że z tobą jest wszystko w porządku. Lekarz powiedział, że w przyszłości będziesz mogła mieć dzieci. I mam szczerą nadzieję, że będziemy razem, – chwycił ją delikatnie za podbródek, unosząc jej twarz tak, żeby na niego spojrzała – bo mam zamiar dać ci ich tyle, ile tylko zechcesz.

- Wiesz, że to nie jest takie proste.

- To akurat jest bardzo proste. Mogłaś się o tym przekonać po naszym pierwszym razie.

- Nie o tym mówię – klepnęła go w ramię. – Chodzi mi o to, że po raz kolejny będziemy się ukrywać. Wiesz dobrze, co działo się ostatnim razem – oboje zwariowaliśmy.

- Tym razem mam zamiar naprawić ten błąd. Nie chcę się już nigdy więcej ukrywać, nie chcę ukrywać tego, że jestem z tobą szczęśliwy. Mówiłem ci o tym w Los Angeles, byłem idiotą. Żadnego ukrywania.

- Czyli co? – Hania po raz kolejny spojrzała na Tom, jak na wariata – Będziemy się całować na ulicy?

Tom zaśmiał się głośno, odchylając do tyłu głowę. Lubiła jego śmiech, brzmienie jego głosu, silne ramiona, którymi ją obejmował. Uspokajające ciepło jego ciała. Nie rozumiała tego, ale czuła, jakby to właśnie w tych ramionach było jej miejsce na ziemi. Bezpieczna przystań.

- Tak – odpowiedział w końcu, uspokajając się. – Będziemy się całować na ulicy, trzymać się za ręce na zakupach czy spacerze i robić wszystko to, co od wieków robią pary. I nie ważne, że możemy następnego dnia pojawić się na okładce jakiegoś brukowca.

- A możemy po świętach? Poważnie, chciałabym Boże Narodzenie spędzić bez błysku fleszy. A w Polsce to byłoby coś.

- Dobrze. Niech będzie po świętach. A teraz chodź do domu, bo jeszcze się przeziębisz.

^^^^^^^^^^^

Tydzień później…

- I co wy na to? – Zapytał Jost, zaraz po tym, jak powiedział chłopakom o swojej propozycji.

Propozycja ta dotyczyła koncertu w Hamburgu, który miał odbyć się między świętami a Sylwestrem.

- Pomysł jest ciekawy – odezwał się Georg – i Bill wraca do formy.

- No i będziemy grać dla swoich – Dodał Gustav.

- Będziemy mieć blisko do domu. – rzucił Bill.

- A kiedy ma być ten koncert dokładnie? – spokojnie zapytał Tom, biorąc do ręki niezawodny kalendarz Billa.

- 29 grudnia o godzinie 20.00 dokładnie. To jak? Piszecie się? I tak będziecie w pobliżu.

- Dobrze, weźmiemy w tym udział – odpowiedział Bill, po wymianie spojrzeń z chłopakami.

- Tak po prostu? – zdziwił się Jost – Żadnych protestów? Wyciągania argumentów typu: "To przecież będzie między świętami” albo „Pierwszy raz od ponad pół roku wrócimy do domu”?

- Słuchaj, David – odezwał się Gustav – zawsze każda tego typu rozmowa zaczyna się od argumentów, które wymieniłeś.

- Później – wtrącił Tom – przez co najmniej pół godziny będziesz nas przekonywał, że to naprawdę fajna sprawa, pierwszy raz od dawna dać koncert dla fanów w kraju.

- A na końcu, w bardzo napiętej atmosferze zgodzimy się, narzekając na ciebie kilka dni. – dodał Georg.

- Dlatego wolimy się zgodzić od razu, bez marnowania czasu na narzekania – dokończył pokręconą wypowiedź chłopaków Bill.

Jost po raz pierwszy spotkał się z taką zgodą w zespole i zaczął się nawet zastanawiać, czy ich przypadkiem nie podmienili.

- No dobrze. Ale powiedzcie mi, co wam się stało? Skąd ta zgoda?

„Co nam się stało?”, pomyślał Tom. „Znamy cię na wylot, Jost. Wszystkie twoje sztuczki i podchody.” Jednak na głoś powiedział:

- Idą święta. Potraktuj to jako wcześniejszy prezent na gwiazdkę.

- No właśnie. Tom, możemy porozmawiać w cztery oczy?

- Nie mam żadnych sekretów przed chłopakami, możemy porozmawiać tutaj.

- Dobrze – manager podrapał się po głowie. – W takim razie powiedz mi, czy łączy cię coś z jakąś tancerką?

- Nie jakąś – odpowiedział spokojnie, ale stanowczo – Hanna jest choreografem.

- I co zamierzasz z tym zrobić?

- Zamierzam z nią być.

- Tak, jak byłeś z Andreą?

- Wiesz dobrze, o co chodziło Andrei. Hanna taka nie jest.

- Skąd ta pewność?

- Po co pytasz? I tak dobrze wiem, że ją sprawdzałeś. Zawsze to robisz. – Tom czuł jak puszczają mu nerwy.

Wstał i poszedł do kuchni po papierosy i popielniczkę do kuchni i już miał odpalić papierosa, kiedy przypomniał sobie, że przy Billu nie można palić, ze względu na gardło. Wstał, odpalił papierosa i wyszedł bez słowa na balkon.

- Czy to źle, że trzymam rękę na pulsie? – zapytał David, starając w jakiś sposób wytłumaczyć swoje zachowanie.

- Nie mam już szesnastu lat. – usłyszeli głos Toma z balkonu – Jestem dorosły, do diabła.

- Co znalazłeś na temat Hanny? – zapytał Bill, próbując rozładować napięcie.

- Jeden artykuł, dotyczący jej pracy przy choreografiach. Widziałem z resztą, co stworzyła i byłem pod wrażeniem. Drugi artykuł, a raczej nic nie znacząca notka w brukowcu… Ale to już mniej ważne. Poza tym żadnych skandali. Dostałem się do jej papierów w Broadway Dance Center i tu też nic nie znalazłem. Dziewczyna ma czyste konto, same sukcesy. Najmłodszy choreograf od wielu lat istnienia Centrum Tańca.

- W takim razie w czym problem? – zapytał już spokojniejszym tonem Tom, wracając do salonu.

- O to, że nie powinieneś się tak bardzo afiszować z tym związkiem.

- Już próbowaliśmy się ukrywać i źle się to dla nas skończyło. Tak się nie da żyć. Więc albo oficjalnie będziemy razem, albo… Co ja mówię? Będziemy razem, mimo tego, że jakaś hiena może zrobić nam zdjęcie. Mimo wszystko. A skoro nic na nią nie znalazłeś, liczę na twoje błogosławieństwo, i proszę, nie wracajmy już do tego tematu, bo nie mam zamiaru zmieniać zdania.

Jost po raz kolejny podrapał się po głowie. I co teraz? Wszystko, co robił, dotyczyło tylko dobra zespołu. Normalnie postarałby się, że ten cały związek zakończył się raz na zawsze, ale widząc, jak Tom się zmienił… zwyczajnie nie miał sumienia. Postanowił, że nie zrobi nic. A może Tom naprawdę dojrzał do czegoś poważnego?

- Dobrze – odezwał się w końcu, patrząc uważnie na Toma. – Skoro mimo wszystko chcesz być z Hanną, nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć wam powodzenia.

- Dzięki – Tom wyciągnął rękę w stronę managera. Ten uścisnął ją, dodając:

- Tylko pamiętaj, że będę was obserwował.

- No i po radosnej chwili – rzucił Gustav, parskając śmiechem.

- No tak – Jost wstał, kierując się do wyjścia. – Jesteśmy w kontakcie w takim razie. Trzymajcie się – rzucił na odchodnym, po czym usłyszeli już tylko dźwięk zamykanych drzwi.

- No, braciszku – Bill klepnął Toma w plecy – masz błogosławieństwo naszego managera.

- O niczym innym nie marzyłem. – rzucił sarkastycznie starszy. – Dobrze, że nie szukał drugiego dna w papierach Hanny.

Zamilkli, wiedząc czym takie poszukiwania mogły się skończyć…

*********

Rozdział miał być wczoraj, ale niestety moje oczy wysiadły i przepisałam tylko połowę.

Być może nie jest to zbyt głębokie, ale po takich wydarzeniach musiałam nieco uspokoić atmosferę. Tak więc spokojnie, to celowy zabieg, nie związany z moim lenistwem :)

Ach tak, mam dwie dedykacje! :)

Pierwsza, dla Złotej Żmii, która stała się naprawdę wierną czytelniczką, a jej komentarze są bardzo pomocne przy tworzeniu nowych rozdziałów. I co tu dużo kryć – Kochana, uwielbiam Twoje długaśne komentarze :) Zawsze, kiedy je czytam, na twarz wpełza mi szeroki uśmiech. Mam nadzieję, że nie znikniesz :)

A druga dedykacja jest dla Pana P., który czyta nie tylko rozdziały już dodane, ale też wstępne zarysy, które później i tak zmieniam. Jest moim krytykiem, czasem dzięki niemu znajduję drugie dno, które przy pisaniu zawsze gdzieś jest. I nie mam pojęcia, dlaczego mnie jeszcze nie zabił, kiedy narzekam na brak weny :) Mimo wszystko dzięki, Chłopaku :*

A, bym zapomniała! Miło mi powitać po tak długiej nieobecności Vanity (czyli Dżinksową, pod nowym pseudonimem). Nie znikaj więcej, babo jedna, bo Cię dorwę i skrzywdzę :)

Pozdrawiam,

Wildflower :)