9. Kim jesteś i co zrobiłeś z moim bratem?

Salon w mieszkaniu Julii i Hani pogrążony był w półmroku. Najwięcej światła dawały rozstawione wszędzie świece i ogień w kominku. Mimo wiosny panującej w Nowym Jorku, wieczory były chłodne. Z odtwarzacza leciała spokojna muzyka instrumentalna, którą obie kochały od zawsze.

- O! – zawołała radośnie Hania, pokazując na ich wspólne zdjęcie w górach. – A to pamiętasz?

- Jak bym mogła zapomnieć? – Julia spojrzała na uśmiechniętą siostrę. – Dwie godziny później obie kwiczałyśmy, że już nigdy nie pójdziemy na snowboard.

- A i tak następnego dnia zabrałyśmy deski na stok.

- Zobacz! Tata chwilę przed złamaniem nogi.

Od dobrej godziny siedziały nad albumem rodzinnym, który Julia miała u siebie. Reszta zdjęć w dalszym ciągu była w Polsce. Obie doskonale wiedziały, że ten wieczór musiał nadejść – kiedy usiądą nad zdjęciami i zwyczajnie wspomną najlepsze chwile z rodzicami. Wczoraj minęły trzy miesiące od ich śmierci i obie czuły, że muszą to przeboleć. Po trzech miesiącach wiedziały, że nadszedł czas, by wreszcie się uśmiechnąć do wspomnień.

- Wiesz co? – zapytała Julia, uświadamiając coś sobie.

- Co takiego?

- A może pojedziemy na święta do Salt Lake City? Śnieg, narty, gorąca czekolada?

- A może pojedziemy do Polski? Zakopane i te sprawy?

- No dobra, przebiłaś mnie – Julia podniosła ręce w geście poddania. – Ale to jeszcze dużo czasu.

- Nie planujmy nic, co?

- Wiesz dobrze, że my zawsze robimy wszystko na ostatnią chwilę – Julia potargała krótkie włosy młodszej siostry. – Myślisz, że rodzice byliby z nas dumni?

- Co masz na myśli?

Julia poprawiła się pod kocem.

- Wyleciałyśmy już z gniazda, mieszkamy razem, ale każda z nas ma swoje życie. Obie robimy to co kochamy, ale cały czas chodzi za mną myśl, że i tak wzięliby nas na dywanik, żeby wytknąć błędy.

- O tak – Hania zaśmiała się cicho – w tym byli mistrzami. Wczoraj myślałam o mamie podczas próby i wyobrażałam sobie, jak krąży po mojej sali i wydziera się na tancerzy. A później uświadomiłam sobie, że na nas nigdy nie podniosła głosu.

- Nawet wtedy, kiedy usmarowałyśmy siebie i ogromne lustro w łazience jej pomadkami. Miała ich chyba z milion. Do końca życia nie zapomnę furii w jej oczach i spokojnego głosu, kiedy tłumaczyła, że tak się nie robi.

- Albo tata? Kiedy z Marcinem robiliśmy projekt do szkoły, zepsuliśmy mu wiertarkę. Rzucił tylko „Spokojnie, jest na gwarancji” i tydzień później przywiózł ten sam model, tylko nowy.

- Tęsknię za nimi, wiesz?

- Ja też, szczególnie, kiedy nie wiem co mam z sobą zrobić – Hania oparła głowę na ramieniu siostry. – Kiedy nie mogłam znaleźć sobie miejsca, mama zawsze robiła kakao, pamiętasz?

- A pamiętasz te jej wafle ryżowe z toffi? Takie proste, ale ile miałyśmy radochy, kiedy w domu nie było nic słodkiego.

I wspominały tak jeszcze przez wiele godzin. W końcu usnęły, przykryte jednym kocem, kiedy słońce powoli wychylało się zza horyzontu.

^^^^^^^^

- Dlaczego akurat ta piosenka?

Tom siedział w pokoju Billa i grał na gitarze „In your shadow I can shine”, nie zważając na porę ani zdziwione spojrzenie brata.

- Bo to nasza piosenka – rzucił zadowolony z siebie Tom, delikatnie uderzając w struny.

To była zdecydowanie ich piosenka. Pamiętali, jak długo siedzieli razem zamknięci w pokoju, układając nuty i słowa.

- „Jak długo stoisz przy mnie – zaczął recytować Bill – w twoim cieniu mogę lśnić.” – spojrzał na Toma, który był wyjątkowo spokojny. Tryskało od niego radością, której nie rozumiał, jednak cieszył się z niej. Od dawna nie widział brata tak zadowolonego. – Jak udało się spotkanie? – zapytał w końcu.

Tom, kiedy wczoraj wrócił do domu, bez słowa zamknął się w swoim pokoju i nie wyszedł z niego aż do dzisiejszego południa.

- Było… - zastanawiał się przez chwilę, szukając odpowiedniego słowa – normalnie. Hanna nie jest dziewczyną, która rzuca się na gwiazdę, błagając o autograf, albo coś. Ona po prostu ze mną rozmawiała, jak z człowiekiem. Dla niej jestem po prostu Tomem, nie Tomem Kaulitzem z Tokio Hotel.

- To źle?

- Nie – pokręcił przecząco głową. – To bardzo dobrze. A wiesz co zrobiła, jak zdjąłem okulary i się przedstawiłem?

- Pewnie zaraz mi powiesz.

- Zaczęła się śmiać.

- Śmiać? – Bill nie wierzył w to, co usłyszał.

- Tak. Poza tym było całkiem normalnie. I mamy wspólnego wroga…

- Andreę? Dało się zauważyć po tym, jak wytarła nią parkiet w Cielo…

- Oj tak. Zna ją dłużej niż my i raczej wie, co mówi twierdząc, że jest zdzirą.

- Muszę ją poznać – rzucił Bill, siadając obok Toma. – Zaproś ją do nas, jak najszybciej.

- Spokojnie. Będzie na to czas.

- Kim jesteś i co zrobiłeś z moim bratem? – Bill spojrzał na Toma jak na wariata.

- O co ci chodzi?

- Od kiedy czekasz na dziewczynę?

- Od kiedy wiem, że na nią mógłbym czekać wieki – odpowiedział spokojnie starszy bliźniak, odkładając gitarę.

- Albo zwariowałeś – posumował spokojnie Bill – albo się zakochałeś. Masz ochotę na pizze?

- Mam. I na zimne piwo. – poderwał się z łóżka Billa i szybko ruszył w stronę kuchni krzycząc: - Chłopaki! Zbiórka w salonie! Pidżama party!

Cała czwórka rozsiadła się chwilę później na ogromnej skórzanej kanapie, każdy z puszką piwa. Po dwudziestu minutach przywieźli pizze.

- To z jakiej okazji to spotkanie? – zapytał zaciekawiony Georg, chwytając ogromny kawałek pizzy.

- Tom się zakochał – rzucił Bill, po czym oberwał poduszką. – Spadaj, mówię prawdę.

- To kiedy poznamy Hannę? – zapytał Gustav.

- A skąd wiesz, że to ona? – Georg spojrzał na niego zaciekawiony.

- A widziałeś jego wzrok w Cielo? Patrzył na nią, jak wół w malowane wrota.

- A dacie mi wreszcie dojść do słowa? – odezwał się w końcu Tom.

- Dobrze, opowiedz nam, jak ta kobieta cię omotała – zarechotał Gustav.

Tom opowiedział im to, co było najważniejsze, pomijając sobie tylko znane szczegóły.

I tak spędzili całą noc, zapominając o Bożym świecie. Co chwila wybuchali śmiechem, kiedy prześcigali się w rzucaniu zabawnymi tekstami, czy opowiadali historie, które mimo tego, że słyszeli je miliony razy, za każdym razem były zabawne…